...
یاد کودکی بخیر ...
یاد اون چکمه سفیدا که وقتی خریدیم
از خوشحالی پام کردم و پریدم تو کوچه !
پاییز بود و بارون قشنگی داشت می اومد .
منم که عاشق بارون ... ! 
یادمه از اهالی محل یکی از پیچ کوچه
با عجله پیچید تو کوچه تا زود برسه خونه
و خیس نشه تا منو دید یه کوچولو وایستاد
یه نگاهی کرد انگار داره به دیونه نگاه می کنه !
حالا انگار خودش کودکی نداشته !
چکمه های سفید دور پنبه ای که عکس یه
آدم برفی شیطون روش بود ..
یه کم آب بارون تو چاله وسط کوچه جمع شده بود
چه حالی داد بالا و پایین پریدنای
من و آدم برفی چکمه ها ..
چقدر واسه چیزای کوچولو خوشحال می شدیم ..
چی شده که حالا با هیچی کسی خوشحال نمیشه ؟!
...
اینجا کماکان چراغی از محبت بیادت روشن است .
